Yaşama Sanatı

Amcasının toprağa verilmesinin ardından Ezgi’nin tüm yakınları cenaze evinde bir araya gelmişlerdi. Doruk ve Efe bütün gün arkadaşlarının ve ailesinin yanında yer almışlardı… *** Eve

Hiç konuşmadan Tunalı Hilmi Caddesi’nin sonuna kadar yürümüşlerdi. Akşam olmak üzereydi. Biraz soğuktan, biraz da sessiz yürüyüşleri esnasında kelimelere dökülemeyen hislerin etkisiyle yorulmuş, acıkmışlardı. ***

Kar yağınca araçlar pek trafiğe çıkmadıkları için özellikle sokak aralarında kar üstünde yürümek bir başkaydı. Çocuklar kartopu oynuyorlar, parklarda koca koca kardan adamlar yapıyorlardı. Kızılay’da

Dilek Yarımadası’nın hemen yanında yer alan Güzelçamlı, beldeye ismini veren çam ağaçlarıyla kaplı milli parkı ile tam bir oksijen deposuydu. Dalgaların incecik kum ile birleştiği,

“Ezgi’nin amcası uçak kazasında hayatını kaybetmiş…” Bir anda tüm arkadaşları genç kızın etrafında kenetlendiler. Hepsi çok üzülmüştü. Amcası, Ezgi için yakın bir akrabadan öteydi. Erken

Ankara, sonbahar sonrasında hızla soğumuş, yeni mevsim etkisini iyice hissettirmişti. Soğuk kış, çok sevimli olmasa bile eğlenmek için bahaneler üretenlere fırsatlar sunuyordu. Üniversitenin bahçesi beyazlara

Projenin ilk gönüllüleri projeyi anlatmak için okul kantininin girişinde bir tanıtım masası kurmuşlardı. Gönüllü eğitimin içeriği ve bir sonraki hafta yapacakları toplantı hakkında bilgi almak

Fakültede ara sınavlar yaklaşıyor, notlar, fotokopiler, özetler, sınavlarda çıkması olası sorular elden ele dolaşıyordu. Doruk gibi derslere en ilgisiz, uzak olanlar bile kantin çevresinden ayrılmıyordu.

“Arkadaşlar, proje üzerinde konuşmaya devam etmeyi çok isterdim ancak akşam tiyatroya gitmek üzere program yapmıştık. Ben müsaade isteyeceğim, geç kalıyorum.” ***Sözüne sadık kalmayı, gideceği yerde

“İnsan iki şekilde paylaşır, ya sahip olduğu varlığı, parayı, ekmeği bölüşür ya da karşısındakinin taşıdığı yükün, derdin bir ucundan tutar, hayatını biraz olsun kolaylaştırır. ‘Paylaşılan