Kayahan…

Yıl 1988,
Karlı bir Ankara kışı,
İlkokul öğrencisiyim.
Yanılmıyorsam 4. Sınıftayım,
Okul sonrası, ödevlerimi yapıyorum,
Ev sobalı ve sıcaklığı bir başka,
Üzerinde çay kaynıyor…

Çalışırken, okurken müzik dinleme zevkini, alışkanlığını,
o yıllarda kazanmaya başlıyorum.
“Bizimkiler” bir CD çalar almışlar,
Yanında bir de Kayahan albümü…

“Benim Şarkılarım”

…

İşte o yıllarda tanıdım Ustayı.
Birlikte az ders çalışmadık.

O söyledi, ben eşlik ettim.

“Alıcı kuşlar gibi başımın üstünde dönüp durmayın
Kol kola girip yalnızlığımı vurmayın yüzüme kar taneleri”

O söyledi, ben hayal ettim.

“Güneşli bir resim çiz bana
Sonra mavi bir deniz boya
Sıcak kumlarda ayak izlerimiz
Öyle çiz öyle kalsın
Biz güneşten büyük olalım
Öyle çiz öyle olsun
Korkma öyle, çiz…”

Güneşten büyük olabilmeyi öğrendim,
Hayal kurmaktan korkmamayı…
…

Büyüdükçe,
Şarkılarındaki aşkı da tanıdım,
Sevmeyi, hasreti, ümitleri de…

Aşk;

“Hiç hesapsız, çılgınca
Seni seviyorum
Bazen bir çocuğun
Karanlıktan korktuğu gibi”
diyebilmekti mesela…

BeşiktAşk’tı:

“Bizimkisi bir aşk hikâyesi
Siyah beyaz film gibi biraz
Gözyaşı umut ve ihtiras
Bizimkisi alev gibi biraz”

Hasretti:

“Özledim hem de çok özledim, ezberledim beklemeyi
Yollar benim umudumdur yoları kapatmayın
Yağmayın yollarıma durun kar taneleri”
…

Her büyük sanatçı gibi o da bir yol, bir yolculuk aslında…
Hayat serüveninde, her şarkısı her gün yeniden birşeyler anlatıyor.
Şarkılarındaki mısralar eskiden farklı anlamlar taşırken,
Şimdilerde farklı anlamları yükleniyor sırtında…

Kayahan’ı burada bir iki satıra sığdırmak imkânsız,
Herkeste başka başka anıları, hikayeleri vardır paylaşılan, paylaşılmayan,
Onun için bizler onu rahmetle anarken,
Bırakalım son sözü de kendisi söylesin…

“Bu ne zulüm nedir bu zahmet
Bu gidişi sonu kıyamet
Kiracıyız bu dünyada
Yalan karışmış sevdaya
İyisi mi beni azat et

Kiracıyız bu dünyada Ölüm var yolun sonunda Ağlamaya sen devam et
Aslan katlanır ama
Yürek sığmaz zindana
Kır kilidi beni azat et”

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=b2ZwFipDyNE[/embedyt]